Rozdział 10

Na sam początek chciałabym podziękować Mrs.X, oraz ILoveDamon ! Wasze komentarze pojawiają się pod każdą notką ! Bardzo Wam za to dziękuję, moje drogie <33 Więc dzisiaj dedyk leci do tych dwóch pań :*

Stefan :

Błąkałem się samotnie po jednej z ulic. Byłem bardzo ciekawy, gdzie mój brat wywiózł Elenę. Może nawet nie ciekawy, a zły. Nie wiem co ma w sobie ta dziewczyna, ale czuje się przy niej tak, jakby była ze mną odmieniona Katherine. To uczucie nie daje mi spokoju. A Damon na pewno ją skrzywdzi. Postanowiłem, że kolejny raz do niego zadzwonię. Tym razem jeśli nie odbierze zacznę ich szukać. Mój brat miał w Los Angeles dom, który kupił dawno, kiedy żyliśmy jeszcze w przyjaznych warunkach. Mimo to mogli być wszędzie. W końcu wykręciłem numer do Damona. Ku mojemu zdziwieniu odebrał po kilku sygnałach.

- Czego ? – usłyszałem znudzony głos mojego brata w słuchawce.

- Gdzie jesteś i, gdzie wywiozłeś Elenę !? – krzyknąłem. Starałem się opanować, ale mi to nie wychodziło.

- Do Chin. Pasuje ? –mężczyzna roześmiał się do telefonu.  Wziąłem dwa głębsze wdechy. Musiałem dowiedzieć się czegoś więcej.

- Damon powiedz, gdzie jesteście, do cholery ! – warknąłem.

- Stef wyluzuj. Nic jej nie będzie. Co więcej nie trzymam jej tutaj na siłę – odpowiedział.

- Co !? O czym ty mówisz ? Daj mi Elenę do telefonu – rozkazałem zdenerwowany.

- Nie – usłyszałem szybką odpowiedzieć ze strony mojego brata.

- Dlaczego !? Damon jeśli mam ci uwierzyć to zrób to. Inaczej zacznę was szukać – zagroziłem.

- Taa. No to powodzenia – już chciał się rozłączyć, kiedy się wtrąciłem.

- Jesteście w Los Angeles, tak !? – stwierdziłem z nadzieją.

- Blisko, ale nie. Próbuj aż ci się znudzi, ale z kim innym, ponieważ nie mam na ciebie czasu, braciszku – rzekł rozbawiony. 

- Daj mi ją do telefonu, a dam ci spokój – skłamałem. Miałem nadzieję, że choć od Eleny dowiem się, gdzie przebywają. W słuchawce usłyszałem głośne westchnienie mojego brata. 

- Upierdliwy, jak zawsze – powiedział złośliwie.

- Hallo ? Stefan ? – usłyszałem delikatny głos w słuchawce. 

- Witaj Eleno. – przywitałem się uprzejmie, a jednocześnie odetchnąłem z ulgą. – Wszystko w porządku ? Słuchaj musisz mi powiedzieć, gdzie dokładnie jesteście, a wtedy będę mógł cię zabrać do domu. 

- Wszystko okej Stefanie. Dziękuje za troskę, ale nie ma potrzeby. Dobrze się bawię – odpowiedziała wesoła brunetka. Jak to możliwe !? Z Damonem dobra zabawa ? Boję się pomyśleć co z tego wyniknie.

- Eleno ! Co ty mówisz ? – spytałem zmartwiony. – Jesteś pewna. On ci nic nie zrobił ?

- Stefan naprawdę nic mi nie jest. Niedługo wrócę – uspokajała mnie dziewczyna.  Chciałem coś jeszcze powiedzieć, ale to co usłyszałem było dla mnie, jak cios poniżej pasa.  Nagle do głowy przeszedł mi dobry pomysł, jak sprawdzić to, gdzie są. Nie wierzyłem mojemu bratu.   

- A jak idzie zwiedzanie Los Angeles ? Słyszałem coś, że tam jesteście – zapytałem z nadzieją, że nie domyśli się, że robię to specjalnie.

- No to tyle chciałeś braciszku ? Żyje, jest zadowolona. Coś jeszcze ? – wtrącił się Damon. Byłem tak blisko od poznania prawdy. Pewnie słyszał moje pytanie i nie dopuścił do tego, aby dziewczyna odpowiedziała. 

- Tak – odparłem cicho. – Ale jeśli jej coś zrobisz … ! – zaznaczyłem wściekle. W słuchawce usłyszałem tylko jego śmiech. Dotarło do mnie, że właśnie się rozłączył. Kolejny raz chciałem coś rozwalić. Czułem, że w tej chwili jestem bezradny. Może powinienem tam pojechać i to sprawdzić ?  Jeszcze się nad tym zastanowię. Szybkim krokiem skierowałem się do Grilla.

Rebekah :   

Siedziałam sobie w barze w Mistic Falls, popijając drinka. Dawno nie czułam takiej stabilizacji, jak teraz. Dobrze jest wrócić do starego miasta pełnego nowych uroków. 

- Hej Matt ! Mogę jakiś sok do odreagowania ? – zapytałam, śmiejąc się, gdyż to był już mój 4 drink.

- Już myślałem, że nie zapytasz – zaśmiał się blondyn i postawił przede mną szklankę napełnioną sokiem pomarańczowym. Obrzuciłam go wdzięcznym spojrzeniem i patrzyłam, jak obsługuje innych klientów. W tym chłopaku było tyle życia. Był za młody żeby już się marnować w pracy. Nagle poczułam, że koś dosiada się do mnie z prawej strony.

- No proszę … Kto by pomyślał. Stefan Salvatore na skraju załamania nerwowego – wyrecytowałam.

- Rebekah Mikealson, tak ? – uśmiechnął się i podał mi rękę. 

- Żadna inna – odparłam pewnie i uścisnęłam jego dłoń.  

- No proszę siostra Klausa. Kto by pomyślał … - pokiwał głową z niedowierzaniem i uśmiechnął się pod nosem.

- Co cię tutaj sprowadza ? – spytałam, odwracając się w jego stronę.

- Wiesz co … - zaczął. – Mam ochotę w końcu dać się ponieść i zapomnieć o całym świecie.

Zachichotałam i wyciągnęłam chłopaka na parkiet, zaczynając tańczyć.

- W takim razie cały klub jest już nasz – uśmiechnęłam się prowokacyjnie i wgryzłam się ze Stefanem w szyję jednej blondynki.

Mary :

Osłabiona leżałam na łóżku. Byłam bardzo przejęty tym czego dowiedziałam się od Bonnie. Nie mogłam uwierzyć, że zostanę matką. To dla mnie coś czego nie mogłam przyjąć długo do wiadomości. Klaus stara się udawać, że mu zależy na moim zdrowiu, ale, od kiedy dowiedział się co jest przyczyną mojej „ choroby” stara się unikać tego tematu. Może potrzebujemy jeszcze trochę czasu, aby się oswoić z tą wiadomością ? Sama nie wiem. W głębi serca cieszyłam się, że dostałam taką szansę od losu, by sprawdzić się w roli matki. Nagle kolejny raz w tym dniu  zaczęłam przeraźliwie się dusić. Do pokoju wparował zaniepokojony pierwotny. 

- Znowu … - zaczął – Będzie dobrze. Cii – uspokajał mnie.

- Dowiedziałem się z pomocą Bonnie, jak można doprowadzić pokarm do twojego organizmu – powiedział, uśmiechając się do mnie.

Po chwili podłożył swój nadgarstek pod moje usta.

- Napij się – odparł i nagryzł skórę.

Resztkami sił wpiłam się w rękę mojego ukochanego. Sączyłam życiodajny płyn, czując, że siły po woli do mnie wracają, ale nie na tyle, abym, mogłam stanąć na nogach. Oderwałam się od nadgarstka mężczyzny, a on wytarł moje usta chusteczką. Niespodziewanie poczułam dziwne uczucie w brzuchy. Skrzywiłam się, po czym złapałam się za brzuch.

- Ej, co się stało ? – zapytał spokojnie Kluas.

- To chyba dziecko. Ono żyje Kluas. Czuję, jak się porusza – odparłam poruszona tym wydarzeniem.

Mój luby zmusił się na niepewny uśmiech i pogłaskał mnie po głowie. 

- Ty się nie cieszysz, prawda ? – spytałam zdenerwowana.

- Oczywiście, że się cieszę, ale .. – zaczął niespokojnie. – Boję się, że przez to dziecko może ci się coś stać. Nie wybaczyłbym sobie tego.

- Klaus – złapałam go za rękę. – Popatrz na mnie. Nic mi nie będzie. Zobaczysz – uspokoiłam go trochę. Przynajmniej tak mi się zdawało. Wzięłam jego twarz w moje dłonie, a on delikatnie pocałował mnie w kącik ust.  Uśmiechnęłam się do niego promiennie, ale znów poczułam, że robi mi się słabo. Opadłam zmęczona na łóżko, czując jak oczy same mi się zamykają.

- Prześpij się – powiedział czule wampir i wstał z łóżka. Nie chciałam, aby odchodził.

- A zostaniesz ze mną ? – spytałam resztkami sił. Pierwotny przytaknął i z uśmiechem położył się obok mnie, delikatnie obejmując ramieniem. Ułożyłam głowę na jego torsie, przymykając powieki. Czułam się dziwnie ciężko i było mi niedobrze.

Elena :

Telefon i pytania Stefana bardzo mnie zdziwiły. Zachowanie Damona jeszcze bardziej. Leżałam sama w moim pokoju. W mojej głowie kłębiło się tysiące myśli. Mianowicie była jeszcze jedna rzecz, która mnie niepokoiła. Dzisiaj w nocy miałam bardzo dziwny sen. Śniła mi się jakaś kobieta, która była kusząco podobno do mnie. Można było uznać, że wyglądałyśmy tak samo, lecz w odważniejszej wersji. Już po raz drugi zobaczyłam ją w moim śnie. Kazała mi bawić się dwoma Salwatorami i nigdy nie pozwolić im odejść. Mówiła do mnie, abym ich w sobie rozkochała, a na końcu porzuciła. Opowiadała to tak hipnotyzującym głosem, że prawie uwierzyłam w jej słowa. Co to mogło znaczyć ? I w ogóle kto to był ? Może … to była Katharine o której opowiadał Damon. Choć nie … Przecież nie mam pewności. Mówiła, że jesteśmy takie same. Dziwne … Nie przejmowałabym się tym, gdyby nie chodziło o Damona i Stefana. Oni na pewno mieli z tym coś wspólnego. Może to wszystko ustanie ? Musiałam się przekonać. Poczułam, że chce mi się pić, więc zeszłam z łóżka i ruszyłam w stronę kuchni. Schodząc ze schodów zauważyłam, że coś jest nie tak. Wszędzie panowałaby egipskie ciemności, a każda próba zaświecenia światła kończyła się niepowodzeniem. Nagle poczułam dziwny powiew wiatru. Może to Damon próbował mnie nastraszyć ? Gdy ponownie odczułam to uczucie gwałtownie odwróciłam się w drugą stronę, a światła momentalnie się zaświeciły. Razem z ich zaświeceniem się stanęła przede mną identyczna kobieta z mojego snu. Byłam to ja. Bardziej śmiała, odważna i bardziej zmysłowa. Jej włosy były pokręcone i rozpuszczone. Na jej twarzy gościł kpiący uśmiech. Byłam w całkowitym szoku. O co tu chodziło ?

- Witaj Eleno – rzekła kobieta, złośliwie uśmiechając się. – Może już zdążyłaś coś o mnie usłyszeć.  

Co miała na myśli, mówiąc, że miałam okazję o niej już coś usłyszeć ? Czy moje podejrzenia mogły być prawdziwe ?

Kobieta podeszła do mnie i przejechała paznokciem po mojej szyi, podnosząc i opuszczając moje włosy. Okrążyła mnie cały czas obserwując i uśmiechając się złośliwie. 

- Kim jesteś !? – wycedziłam przez zęby. – Dlaczego wyglądamy tak samo !?

Nieznajoma zaśmiała się, ale po chwili znów przybrała poważny wyraz twarzy. 

- Katharine Pierce – odpowiedziała śmiało,  a mnie zatkało.