Rozdział 11

 

Katharine :

Zdezorientowana dziewczyna stała przede mną niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Nie bardzo chciało mi się już czekać, aż poukłada sobie wszystko w tej niewinnej główce, więc podeszłam do barku z alkoholem i poczęstowałam się jednym z trunków.

- Czego ode mnie chcesz ? – zapytała zdezorientowana dziewczyna. 

Roześmiałam się i zmysłowo podeszłam do kanapy, siadając na niej.

- Powiedzmy, że chciałam się w końcu dowiedzieć kim jest osoba, która może mieć moje ciało. Która żyje lepiej niż ja powinnam, która zabrała mi wszystko … - wycedziłam groźnym tonem głosu. W sekundzie znalazłam się przed nią, przygważdżając ją do ściany.

- Nawet nie wiem o czym mówisz … - wychrypiała brunetka, kiedy moje palce oplotły jej szyję.

- Czyli nie znasz Damona i Stefana Salvatore ? – zapytałam z sarkazmem.     

- Przecież ci ich nie zabrałam ! – broniła się. – To tylko moi znajomi.

Prychnęłam i poluzowałam uścisk. Mimo to nadal nie pozwalałam jej uciec.

- Nie odpowiedziałaś na pytanie. Dlaczego wyglądamy tak samo ? – spytała kolejny raz Elena, próbując złapać oddech.

Westchnęłam i wywróciłam oczami. Ona naprawdę była taka naiwna czy tylko taką udawała ?

- Jesteś moim sobowtórem , skarbie – rzekłam. – Przeliterować ? 

Dziewczyna była zmieszana i zaskoczona. W niczym nie podobna do mnie. Bezradna, słabsza, niepewna siebie. 

- Myślisz, że dlaczego Damon się Tobą zainteresował ? Wyglądamy tak samo. Przypominasz mu mnie. Nic więcej – uśmiechnęłam się słodko, wypuszczając ją. Elena wzięła kilka głębszych wdechów, automatycznie łapiąc się za gardło. Popatrzyła na mnie zdezorientowanym i zawiedzionym wzrokiem, po czym usiadła na fotelu.

- Czyli to ty się nimi bawiłaś przez tyle lat !? – rzuciła oskarżająco.
- Nie tak ostro. Pamiętaj, że jestem silniejsza – zagroziłam.

Dziewczyna wstała z fotela i złapała się za głowę.

- Czyli to wszystko było tylko pretekstem – wyszeptała cicho. Przewróciłam teatralnie głową, przenosząc mój wzrok na nią. 

- Nie wiem o czym tam ze sobą rozmawiasz, ale nie przynudzaj, złotko – odparłam dolewając sobie alkoholu.

Niespodziewanie dziewczyna spanikowana wybiegła z salonu, kierując się na górę. Zachichotałam i zlitowałam się nad jej naiwnością. Do moich uszu dobiegł dźwięk następnych kroków na schodach. Najwidoczniej brunetka zderzyła się z kimś po schodach. Nie musiałam się nawet domyślać kto to był. Nareszcie mam szansę odzyskać to co mi zabrano. Zaskoczony wampir zszedł do pomieszczenia, stojąc cały czas tyłem do mnie. Zdecydowałam, że zrobię mu niespodziankę. Niech wie, że ja nie tak szybko odpuszczam i zostawiam to na czym mi zależy. Salvatore skierowałam się do barku z whisky i upił łyk z butelki. Cały czas o czymś rozmyślał. No pewnie … Może jeszcze o Elenie. Ale trudno. Nie czekałam dłużej i gdy Damon chciał już wyjść na górę gwałtownie zastawiłam mu drogę, przewracając na plecy. 

- Kupę lat Damon … - wyszeptałam mu zalotnie do ucha, pochylając się nad nim.

- Katharine ! – fuknął, zmieniając pozycję. Teraz on leżał nade mną.- Co zabrakło chętnych do chorych trójkącików miłosnych !?

- Co to tak ostro ? – spytałam, zmysłowo oplatając dłońmi jego szyję. Wampir momentalnie ze mnie wstał, gromiąc mnie spojrzeniem. – Choć muszę przyznać lubię cię takiego. Jesteśmy tacy sami Damonie.

- Co ty pieprzysz Katharine !? Daj nam spokój ! – zażądał, a ja zrobiłam urażoną minę, która za chwile zmieniła się w uwodzicielski uśmiech.

- Wiem, że nadal mnie pragniesz. Wiem, że ci mnie brakuje, a Elena nigdy nie będzie dla ciebie mną. – stwierdziłam, przybliżając się do niego.  

- Jesteś żałosna jeśli nadal tak myślisz – wycedził prosto w moją twarz. – A teraz gadaj co powiedziałaś Elenie ! – warknął, przyciskając mnie do ściany.  

 Mruknęłam i zaczęłam przejeżdżać dłońmi po jego klatce piersiowej, uśmiechając się zadziornie. 

- Uwielbiam, kiedy jesteś taki stanowczy – wymruczałam. 

- Ta samo suka co wcześniej – stwierdził i pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Ejj – jękłam. – Jakoś wcześniej tak o mnie nie myślałeś – powiedziałam.

- Więc teraz przejrzałem na oczy. Tylko szkoda, że tak późno – fuknął zirytowany i opuścił pomieszczenie.  Dokończyłam drinka i ulotniłam się z domu. To jeszcze nie koniec, a ja zawsze dążę do celu. Zniszczę życie tej małej wampirzycy choćby nie wiem co.

Damon : 

W sekundzie znalazłem się w pokoju Eleny. Dziewczyna właśnie pakowała swoje rzeczy. Byłem wściekły po spotkaniu z Pierce, ale nie chciałem tego okazywać na Elenie. Szybko podszedłem do dziewczyny, uniemożliwiając jej dalsze działanie. Złapałem ją za obie ręce, patrząc na jej oczy, w których było widać pustkę i żal.

- Dlaczego się pakujesz ? – zapytałem zmieszany. Miałem nadzieję, że Katharine ulotniła się już z tego domu.

- Nie chcę przeszkadzać tobie i Katherine – powiedziała. – Dlaczego nie powiedziałeś mi, że jestem jej sobowtórem !? – zapytała z wyrzutem, kiedy chciałem coś powiedzieć.

- Myślałem, że ona już nigdy nie wróci – próbowałem się bronić. 

- No właśnie … Myślałeś ! – rzekła oskarżająco. – Ale wróciła i co ? Teraz już nie będę musiała ci jej zastępować – dodała płaczliwym głosem. Co ta suka jej naopowiadała !? 

- Elena ! Ty nie jesteś taka, jak ona ! – powiedziałem przekonywująco, łapiąc jej dłonie. – Nigdy nie byłaś i nie będziesz.

- Taa. Nie wierzę, że widziałeś we mnie tylko swoją byłą. Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi ! Przyjechałam tu z tobą, bo czułam, że mogę ci zaufać, ale … teraz to już nieważne – rzuciła i dokończyła pakowanie rzeczy, które jej kupiłem.            

Nagle jej wzrok skierowałam się na mnie.

- Co ? Może mam ci oddać te ubrania. Będą idealnie leżały na Katherine, prawda !? – krzyknęła, wyrzucając z torby różne rzeczy.

- Nie… Zatrzymaj je. Chcę, żebyś tylko wiedziała, że Pierce to przeszłość i jedyne co teraz do niej czuję to odraza i nienawiść – wydukałem przepraszająco.  

Kiedy chciałem już wyjść brunetka niespodziewanie się odezwała. 

- Odwieziesz mnie do Mistic Falls, czy mam sobie radzić sama?  – fuknęła.

- Czyli wyjeżdżamy – stwierdziłem. Miałem nadzieję, że jednak to wszystko jeszcze przemyśli. Nie sądziłem, że to się tak potoczy. Może na chwilę widziałem w niej Kath, ale to całkiem inna osoba. Sam już nie wiedziałem co o tym myśleć. Chyba ją zraniłem, a jakaś cząstka  mnie nie chciała się do tego przyznać.  

- Ja wyjeżdżam, a ty rób co chcesz. Możesz sobie tutaj zostać ze swoją dawną miłością – odparła z naciskiem na dwa ostatnie słowa. 

Wampirzyca zabrała walizki i udała się z nimi na dół do mojego samochodu. Chciałem jej pomóc, ale brunetka oczywiście mi zabroniła. Po chwili ja też wsiadłem do auta  i odpaliłem je. Spojrzałem na Elenę, ale jej wyraz twarzy nadal był nieobecny.  Nie czekając dłużej ruszyłem w kierunku Mistic Falls.  

Caroline :

Siedziałam sama w domu, ponieważ moja mama, jak zawsze była w pracy, więc cały dom miałam dla siebie. Nie ukrywam, że czasami mi jej brakowało, ale zdążyłam się już przyzwyczaić. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybko pobiegłam, aby je otworzyć. W progu stała zapłakana Elena z dwoma walizkami.

- Boże Elena ! Co się stało ? Chodź do środka – powiedziałam i przytuliłam ją do siebie.

- Ten wyjazd był pomyłką Caroline ! Nie powinnam tam była z nim jechać … - wydukała rozczarowana.

- Co on ci zrobił !? – zapytałam spanikowana.

- On … - zaczęła. – On widziała we mnie tylko była swoją i Stefana. Wyobraź sobie, że dzisiaj ją poznałam i dowiedziałam się, że jestem jej sobowtórem. – żaliła się brunetka.

- Biedactwo, ale czy to powód, żeby tak płakać ? – rzuciłam, nadal ją przytulając.  

- Ja poczułam się urażona i w jakimś stopniu wykorzystana Caro … Nie mogłam tam zostać. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam ci w środku nocy ? Nie chciałabym w takim stanie wracać do domu – powiedziała załamanym głosem wampirzyca.

- Oczywiście, że cię przygarnę, kochana – odpowiedziałam, uśmiechając się. Brązowooka odpowiedziała mi tym samym. 

- Wybierz sobie pokój, a ja już sobie jutro porozmawiam z panem Salvatore – fuknęłam, uśmiechając się z złośliwie.

- Caroline … Nie trzeba. Wygarnęłam mu wszystko co należało. Nie wiem co będzie dalej, ale na razie nie mam ochotę na następną rozmowę z nim – rzekła smutnie dziewczyna.

- Rozumiem. Okej, chodź do spania późno już – powiedziałam i zaprowadziłam przyjaciółkę na górne piętro.  

Oto jest nowy rozdział ! Zapraszam do czytania, komentowania oraz do różnych zakładek. Np. „Coś o bohaterze „  No i przepraszam jeśli rozdział to totalny gniot, ale mam wrażenie jakby był totalną porażką :(  

Kocham Was :*