Rozdział 5

Mary :

Stałam dokładnie przed moim bratem w salonie i patrzyłam jak Elena opuszcza pensjonat. Czułam dziwną potrzebę docięcia mu w związku z tym. Podobno była dla niego tylko znajomą, a coś mi na to nie wyglądało. Gdy dziewczyna opuszczała rezydencję Damon pomachał jej jeszcze ręką, a ona się do niego promiennie uśmiechnęła. No proszę, proszę. Czyżby mój braciszek się zakochał. Imponujące … Trzeba dowiedzieć się coś więcej.

- Znajoma … - powtórzyłam drugi raz.  

- Znajoma. Wyraz używany powszechnie, kiedy chce się powiedzieć,  że się kogoś zna – wyjaśnił, udając, że nie wie o co chodzi.

Teatralnie wywróciłam oczami i nalałam sobie alkoholu. Mimo wszystko nadal czułam się na siłach po wczorajszym. W końcu coś musiałam mieć z brata prawda ?

- No ładnie. Teraz już na 100% wiem, że jesteś moją siostrą – rzekł Damon i złośliwie się uśmiechnął.

Odwzajemniłam gest i szybkim ruchem wypiłam zawartość szklanki. 

- Mimo wszystko nie myśl sobie, że odpuszczę ci z Eleną. To dziewczyna dla ciebie – powiedziałam, a wampir zakrztusił się trunkiem, którego dopiero sobie nalał.

- A skąd ty to możesz wiedzieć – zapytał beznamiętnie.

- Widziałam jak na siebie patrzycie – odparłam obojętnie i wzruszyłam ramionami – to już bardzo wiele znaczy.

- Taa – rzekł i dokończył picie whiskey. 

- Jakby Klaus pytał to powiedz, że jestem na spacerze – zaznaczyłam i skierowałam się do wyjścia.

- A jeśli będzie chciał wiedzieć dokładnie ? – spytał.

- To powiesz, że jestem na spacerze ? – powtórzyłam zakładając ręce na piersi.

- Dobra … Zastanowię się – czy on się ze mną właśnie droczył !? No okej. Ja też jestem Salvatore.

Nagle dostrzegłam leżący telefon na stoliku. I to jeszcze Damona. Nie była lepszej okazji, żeby się na nim zemścić. Szybko go chwyciłam. Akurat wampir tego nie zauważył i oglądał coś na laptopie. Prędko wyszukałam na nim numer do Eleny i wystukałam do niej epicką wiadomość. Ciekawe co mój braciszek na TO powie. Niespodziewanie czarnowłosy podniósł głowę znad urządzenia i kątem oka zerknął na mnie. Od razu wstał z kanapy, gdy zobaczył co mam w ręce.

- Czy to mój … - nie zdążył dokończyć, bo mu przerwałam.

- Tak to twój telefon. I jeśli nie przestaniesz się ze mną droczyć i nie spełnisz mojej prośby to Elena dostanie bardzo ciekawą wiadomość … Zgadnij od kogo – wyrecytowałam i zrobiłam słodką minkę.

- Mary co tam napisałaś ? Odłóż ten telefon – krzyknął zdenerwowany.

Przez chwilę pokręciła telefonem w dłoni i uśmiechnęłam się triumfalnie. Co by teraz nie zrobił i tak wygrałam.

- Powiem temu twojemu Klausowi co chcesz, ale nie rób tego – poprosił.

- No masz cwaniaczku – rzuciłam mu telefon, a on złapał go zręcznym ruchem.

Nie czekałam już na jego reakcję i szybko wyszłam z pensjonatu krokiem godnym królowej. 

***

Szłam jakąś ulicą w Mistic Falls. Była bardzo przyjemna pogoda. Słońce nieźle przygrzewało. Uwielbiałam właśnie taką temperaturę. Ludzie kupowali lody, rozmawiali. Nic szczególnego. Dopóki nie poczułam jak ktoś celowo popycha mnie za jakiś stary budynek. Upadłam na ziemie i uderzyłam głową o beton. Pomału wstałam i pomasowałam obolałe miejsce. Przede mną stała młoda, szczupła i ładna blondynka. Wyglądała na nieźle rozzłoszczoną. O co jej chodziło. Przecież ja nigdy w życiu nie widziałam tej kobiety. 

- Kim jesteś – zapytałam – i czego ode mnie chcesz !?

Dziewczyna tylko spiorunowała mnie wzrokiem i zaczęła się śmiać.

- Czego od ciebie chce Salvatore ? To proste. Zemsty – wycedziła przez zęby i ponownie złowieszczo się uśmiechnęła. Mi jakoś nie było do śmiechu.

- Co ci takiego zrobiłam !? Nawet nie wiem kim jesteś ! – odgryzłam się.

Blond wampirzyca przybrała poważny wyraz twarzy i zbliżyła się do mnie.

- Zabrałaś mi Klausa ! To już wystarczający powód ! – krzyczała.

Ja ? Zabrałam jej Klausa. Może to była jego była dziewczyna ? Nic o niej nie wspominał.

- Jak to … - wydukałam zdezorientowana – nie mam pojęcia o czym mówisz.

- Masz i obie dobrze o tym wiemy – odparła i wyciągnęła z torebki kołek.

-Ale już niedługo on będzie mój. A dlaczego ? Bo ciebie zabraknie … Powiem najwyżej, że widziała jak atakuje ci wilkołak. I niestety nie zdążyłam ci pomóc, bo całą cię rozszarpał ! – krzyknęła podekscytowana. 

Brzydziłam się nią, a znałam ją dopiero parę minut. 

- Powiedź choć jak masz na imię – poprosiłam.

- Nina – odpowiedziała beznamiętnie.

- A teraz pora abyś poniosła konsekwencję. Nudzi mnie już ta rozmowa – westchnęła i w błyskawicznym tempie stanęła przede mną tak, że dzieliły na milimetry. Już zamachnęła się, aby wbić we mnie kołek, lecz niespodziewanie wylądowała na parę metrów ode mnie. Było to dzieło Klausa, który stał przede mną. Szybko wpadłam w jego ramiona i z całej siły uściskałam. Obok pierwotnego stało jeszcze 2 mężczyzn i jedna kobieta, która podeszła do Niny i już chciała wbić w nią kołek, kiedy coś mi kazało ją powstrzymać.

- Stop ! Nie zabijajcie jej – zawołałam, a wszyscy popatrzyli na mnie jak na idiotkę. No tak dopiero co ona chciała mnie zabić, a teraz ja ją bronię.

- Zostawcie ją. Porozmawiam z nią później – powiedziałam.

- Ale Mary … - zaczął Klaus.

- Postanowiłam już Klausie. Sama z nią porozmawiam. Wiem o co jej chodzi – odparłam zdecydowanie.

- Jeśli tak postanowiłaś, ale teraz chodźmy do pensjonatu – zaproponował Klaus.

- Przyjdź do rezydencji później, a porozmawiamy. Wiesz gdzie to jest, prawda ? – zwróciłam się do nieznajomej.

- Wiem – brzmiała krótka odpowiedź Niny.

Objęłam Klausa i ruszyłam z nim, a raczej z nimi do domu. No właśnie z nimi. Bardzo ciekawiło mnie kim oni są. 

Klaus :

Bardzo martwiłem się o Mary. Dobrze, że Damon powiedział mi gdzie mogę jej szukać. Z Niną poznałem się przypadkowo. Nawet nie pamiętam już gdzie, ale ona była taka uparta, że wszędzie za mną chodziła. Nawet tutaj potrafiła mnie znaleźć. To jest denerwujące. Poza tym kocham Mary i nigdy jej nie zostawię. Dziewczyna widocznie czuła się trochę nieswojo z moim rodzeństwem, któro dopiero przyjechało. Zabrali się ze mną, a by poszukać mojej dziewczyny i przynajmniej lepiej zwiedzić miasto. Zamierzałem ich jak najszybciej przedstawić.

- Mary nie poznałaś jeszcze mojego rodzeństwa – powiedziałem.

- A tak wspominałeś – odpowiedziała cicho, ale zarazem radośnie Mary.

- To jest Rebekah – wskazałem na moją siostrę. Dziewczyny z uśmiechem podały sobie ręce.

- Elijah – brat lekko ujął dłoń Mary i ją pocałował.

- Oraz Kol – przedstawiłem go. Mężczyzna zrobił to samo co Elijah.

- Miło mi poznać. Klaus dużo mi o was opowiadał – odpowiedziała dziewczyna.

- Czyli jednak się nas nie wyrzekł – odparł Kol.

- Bardzo śmieszne, bracie – rzekłem.

Z moim rodzeństwem nie widziałem się już dużo czasu. Nasze więzy rodzinne uległy osłabieniu. W przeszłości staraliśmy się nie kłócić, ale to przychodziło łatwiej niż można się było spodziewać. Mam nadzieję, że choć teraz będzie lepiej.  

- Wracajmy – zaproponowałem. Wszyscy poparli moje zdanie. Martwiło mnie tylko spotkanie Mary z Niną.

Przecież ona mogła coś wymyślić i zrobić krzywdę mojej dziewczynie. To najbardziej mnie martwiło.

Po chwili znajdowaliśmy się pod rezydencją. W środku nikogo nie było. Moje rodzeństwo postanowiło, że nie zamieszka w pensjonacie tylko w naszym rodzinnym domu w Mistic Falls. Też się nad tym zastanawiałem, ale doszedłem do wniosku, że Mary nie byłaby zadowolona, że musi opuścić swój dom.  

Kiedy już zostaliśmy sami w salonie Mary usiadła na moich kolanach i złożyła namiętny pocałunek na moich ustach.

- A to za co ? – zapytałem z uśmiechem.

- Udowadniam ci, że choćby nie wiem co nie oddam cię tej dziewczynie – powiedziała.  

- Nie musisz się o to martwić – odpowiedziałem i złączyłem ze sobą nasze usta.  

Mary zamruczała z zadowolenia i oddawała każdy pocałunek ze zdwojoną pasją. W jednej sekundzie zmieniła postawę i to teraz ona siedziała na mnie okrakiem. Moje ręce zjechały na jej uda, a dziewczyna wplotła palce w moje włosy. Ta chwila mogłaby trwać wiecznie …

Nina :  

Byłam okropnie zdenerwowana tym, że przegrałam z tą brunetką, ale jeśli pomagają jej 4 pierwotne wampiry to nic dziwnego. Poznała Klausa dawno temu, ale dotąd nie potrafiłam o nim zapomnieć. Myślałam, że jeśli znów mnie zobaczy stare uczucie do niego wrócą, ale jak widać on już ma kogoś kto mu mnie lepiej zastępuje. Mimo to jeszcze nie powiedziałam ostatniego zdania. Mam plan, który może wykluczyć z gry naszą Mary. Muszę tylko uważać, aby nikt mi nie przeszkodził. To będzie nie lada wyczyn, ale warto spróbować. Bo jeśli temu odzyskam Klausa … jestem gotowa nawet na niepowodzenie.  

Niespodziewanie stałam już przed pensjonatem. Ładny dom. Podobno zanim pojawiła się tu Mary mieszkali w nim jej bracia … Damon i Stefan. Nie zwlekając dłużej weszłam do środka. Nie fatygowałam się nawet, by zapukać do drzwi. W ogromnym salonie zastałam oczywiście Mary Salvatore. Dziewczyna zrobiła żałośnie zdziwioną minę, kiedy weszłam do pomieszczenia od tak sobie.  

- No to jestem – powiedziałam i siadłam na kanapie – jakieś pytanie za nim ja zacznę je zadawać ?

- Czego ode mnie chcesz !? – warknęła.

- Oj kochanie. To proste. Odzyskać to co mi zabrałaś, a mianowicie – Klausa – odpowiedziałam rozbawiona.

- Nie bądź tego taka pewna. Nigdy go nie dostaniesz ! – krzyknęła.

- A to się okaże – odparłam wyprowadzona z równowagi.

Szybko wyjęłam z marynarki dobrze ukryty kołek i przebiłam nim na wylot brzuch Mary. Kiedy znudziło mi się patrzenie jak dziewczyna dzięki mnie bezskutecznie próbuje go wyciągnąć sama go wyjęłam i rzuciłam nią o ziemię.  

- Nieładnie pyskować do starszych – powiedziałam i chwyciłam ją za włosy, po czym ponowie nią rzuciłam, ale tym razem o ścianę w wyniku czego dziewczyna zsunęła się z niej. Kiedy już do niej podeszłam i miałem idealnie wymierzona kołek w jej serce niespodziewanie zostałem od niej szybko odepchnięta. Co znowu !? Nagle zobaczyła koło niej blondyna, który pomagał jej wstać. Nazywała go jakimś Stefanem czyli z tego co mi wiadomo młodszy z barci Salvatore.

Zaraz stawili się także Damon i Klaus. W jednym momencie zostałam brutalnie przygwożdżona do ściany. Był to Klaus. Damon pomagał uspokoić Mary. Pierwotny właśnie chciał wyrwać mi serce, ale jego … dziewczyna go powstrzymała.  

- Nie zabijaj jej – wysapała. 

- Mary dlaczego !? Ona chciała cię zabić – spytał zszokowany Klaus.  

- Masz nas zostawić w spokoju. Tylko wtedy darujemy ci życie – zwróciła się do mnie kobieta.

Westchnęłam i skierowałam się do wyjścia. Ale nie … nie tak prędko. Skoro mam dać im spokój co będzie bardzo trudne, bo ta Mary już dość mnie upokorzyła to muszę coś powiedzieć.

- Klaus … Ja zawsze cię kochałam i chcę, abyś o tym wiedział – wyszeptałam.

Pierwotny stał jak wryty. Nikt nie wiedział co powiedzieć, ani co zrobić. Nie czekając już na nic wyszłam z pensjonatu. Musiałam ponieść porażkę z godnością, albo obmyślić nowy plan zemsty. Na nic jeszcze nie byłam pewna, ani gotowa …

********************************************************************************

No i jest ten 5 rozdział. Pisałam go trochę bardziej z perspektywy Mary, Klausa i Niny, bo ich wątki też są w pewnym sensie ważne. Mam nadzieję, że to też przypadnie wam do gustu. Chciałabym jeszcze podziękować za wszystkie komentarze, które zostawiliście pod ostatnią notką. To dla mnie bardzo wiele znaczy <33 

Pozdrawiam kochani :**